خودنویـــ ـــ ـــس
دست نوشته های خودمخودنویـــ ـــ ـــس
دست نوشته های خودمعجیب ...
دلم عجیب دلتنگ است ؛ دلتنگ آن فرشته ای که هست اما عوض شده !
دلتنگ آن کسی که بی صبرانه چشم به راه من بود ! اما حال ، نمی دانم چرا اینگونه تغییر کرده ...
دلتنگ آن کسی هستم که مرا ساده گذاشت و رفت ؛ فقط دل تنگم بود و سراغی ازم می گرفت ... و دیگر هیچ چیزی برای من نداشت !
شب و روز در فکر اینم چرا ؟ خواستم نگاه هرزه ای چشم به او نداشته باشد ؟ خواستم آن ها که زود از کنارش خواهند گذشت اطرافش نباشند ؟!
شکستم ؛ باور نکرد ... ساده گفت : « فراموش خواهی کرد » ... اما فراموشی به قیمت مرگ من ...
آمد و گفت سپاس به خاطر اقامت یه روزه در دریا ... ندانست صدف خود از دریا جدا نشد ، جدایش کردند ... من هم می گویم آری جدایش کردند ...
دلم اهل نفرین نبود ؛ اهل دشنام هم نبود ... خودِ صدف می دانست ... اما دیگر چقدر صبوری ؟!
پس تاوان دلم چه ؟ مگر نمی گویند خدا از دل شکسته نمی گذرد ؟! پس بذارید آه کشم بر این همه سیاهی ...
نفرین بر آن کسی باد که صدف را از دریا گرفت !
نفرین بر آن شیطانی که حوا را فریب داد !
نفرین بر کسی که وعده هائی زیبا داد و ندانست ، به قیمت شکستن است !
نفرین بر کسانی که فرشته ام را ربودند !
نفرین بر دل سیاه تمام کسانی که دانسته ، دروغ گفتند !
نفرین بر کسانی که دم از عشق و معرف زدند اما ادعاهایشان واهی بود !
نفرین بر آن دلانی که رخت سپید بر باطن سیاهشان کشیدند !
نفرین بر ان که صدف را از دریا گرفت !
نفرین بر آن کسی که سادگی را کرد هدف شومش !
نفرین بر ادعای دروغ !
نفرین بر ذات پلید انسان ها !
نفرین بر تو ؛ توئی که نتوانستی زیبائی را ببینی و نابودش کردی !
نفرین بر تمام آن کسانی که نداشتن و حسادت کردند !
نفرین بر شما ... نفرین دل شکسته ام بر شما ... روزی خواهد رسید که نابودیتان را خواهم دید !
می دانم که روزی می رسد چنان در غم و اندوه سر کنید که انگار زاده ی غم بودید !
کاش سرنوشتی به از این داشتید ... اما شما سیه دلان سزاوار غم هستید .... سزاوار سیاهی ...
روزش که رسید یاد من می افتید ... خواهید دید من راست گفتم یا شما ...
پ.ن : فقط بدونین دارم از تموم اون آدمای نامردی که نتونستن ببینن دوست داشتن رو ! پرستوی من اینطوری نبود ... نمی بخشمشون ...
